کد مطلب:77626 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:138
یعنی از كلام امیرالمومنین علیه السلام است: «و لیس لواضع المعروف فی غیر حقه و عند غیر اهله من الحظ فیما اتی الا محمده اللئام و ثناء الاشرار و مقاله الجهال، مادام منعما علیهم. ما اجود یده و هو عن ذات الله بخیل!» یعنی نیست از برای گذارنده ی[1] احسان در غیر مستحق احسان و در نزد غیر اهل احسان، حظی و نصیبی در آن چیزی كه عطا كرده است مگر ستایش لئیمان و ستودن اشرار و سخنان جهال مادامی كه احسان كننده است برایشان، از چه چیز بخشنده است دست جودش و حال آنكه از جهت ذلت خدا بخل ورزنده است[2] و احسانی به مستحق نكرده است. «فمن آتاه الله مالا فلیصل به القرابه و لیحسن منه الضیافه و لیفك به الاسیر و العالی و لیعط منه الفقیر و الغارم و لیصبر نفسه علی الحقوق و النوائب، ابتغاء الثواب، فان فوزا بهذه الخصال شرف مكارم الدنیا و درك فضائل الاخره.»[3]. یعنی پس كسی كه عطا كرد او را خدا مالی، پس باید بپیوندد و دریابد به آن مال خویشان را و باید از آن مال نیك بكند مهمانی برادران را و باید خلاص سازد به آن مال اسیر و دستگیر شده را و باید عطا كند از آن مال به محتاج و قرض دار و باید صبر دهد نفس خود را بر ادای حقوق و ضرر حوادث روزگار از جهت طلب كردن جزای نیك، پس به تحقیق كه فیروزی به این خصلتها شرف بزرگیهای دنیا و دریافتن نیكیهای آخرت است. [صفحه 634]
و من كلام له علیه السلام
صفحه 634.